ขณะที่เรียน ป.โท ท่านอาจารย์ยังเป็น "ที่ปรึกษาในการทำวิทยานิพนธ์" ให้กับเราทั้งสองอีกด้วยครับท่าน
...และท่านอื่น ๆ ที่ไปร่วมงานทำบุญครั้งนี้ ซึ่งเดินทางจาก..กรุงเทพมหานคร..มีด้วยกันหลายท่านเช่น คุณใหม่..คุณซัน,พี่อารักษ์ ส่วนท่านอื่น ผมก็จำชื่อได้ไม่หมด (ต้องขอ..อภัยเป็นอย่างสูงเลยขอรับ)
ท่านเหล่านี้จองที่พักของการไฟฟ้าของเขื่อนอุบลรัตน์ ตอนที่เล่าให้ฟังนั้นบอกว่า บรรยากาศสวยมาก
...แถม...เฉลี่ยค่าห้องกันคนละประมาณ 50 บาท อีกซะด้วย
คุณใหม่บอกว่า..ก็ใช้สวัสดิการของการไฟฟ้าจากเพื่อนสมาชิก X-mie เรานั่นแหละ
สถานที่ที่ได้เลือกไปทำบุญนั้นก็คือ สำนักสงฆ์สามัคคีศิลาวัน ซึ่งตั้งอยู่ที่ ต.กุดน้ำใส อ.น้ำพอง จังหวัดขอนแก่นคำว่า "กุด" นั้นเป็น "ภาษาอีสาน" โดยแท้ หรือ "ภาษาลาว" ก็ว่าได้ แปลว่า "บ่อ" หรือ "บ่อน้ำ" หรือ "ส่าง" ในภาษาอีสานปัจจุบันนั้นเอง
อดีตนั้นคนทั้งหมู่บ้านตอนเย็นเวลาอาบน้ำจะรวม ๆ กันมาอาบน้ำด้วยกัน ซึ่งจะสนุกสนานมาก
คำว่า "กุด" จะซ้ำกับอีกคำหนึ่งคือแปลว่า "กุฏิ" ซึ่งเป็นที่พระท่านไว้พำนักอาศัย แต่ คำว่า "กุด" นี้จะอธิบายเกี่ยวข้องกับคำว่า "กุดน้ำใส" เท่านั้น
ท่านอาจารย์สมเกียรติ จงประสิทธิ์พร สอนวิชาสถิติที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรม
ฉะนั้น ท่านอาจารย์จึง "เก่ง" ในเรื่อง "สถิติ" มาก ๆ สามารถนำวิชาสถิติมาใช้สำหรับการเรียนการสอน และนำมาใช้กับชีวิตประจำวัน หรือแม้แต่นำสถิติมาใช้ร่วมกับงานได้ตรงมากที่สุด
..แต่.. มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น นั่นคือ ทราบข่าว "คุณยายเสียชีวิต" ดังนั้นคุณวิเศษ จึงต้องเดินทางไปงานศพคุณยายที่จังหวัดอยุธยาในวันศุกร์ แล้วจึงไปทำบุญที่ อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น อีกทอดหนึ่ง
แหละ..เพลิดเพลินกับสิ่งก่อสร้างที่แสดงให้ทราบถึงการพัฒนาที่รวดเร็วทางด้านวัตถุ ทั้งบ้านเรือน และปั๊มแก๊สทั้ง CNG และ LPG โดยเฉพาะปั๊มชนิดหลังนั้นมีมาก..อย่างดาดดื่น บางปั๊มเพียงเติม LPG แค่ 100 บาท แถมน้ำดื่มขนาด 1.5 ลิตรให้ด้วย (การแข่งขันสูง)
ระหว่างทางนั้น ผมเองพบเห็นกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทั้งเล็กและใหญ่เฉพาะ "ขาไป" รวม 4 เหตุการณ์ด้วยกัน
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้ทั้ง "ขับรถเร็ว" และ "ไม่เร็ว" โดยส่วนใหญ่จะใช้คำว่า "คาดไม่ถึง" หรือ "คาดเกิน"
ภาพที่ปรากฎด้านข้างซ้ายมือนั้น สถานที่คือทางขึ้นเขาปักธงชัย (วิ่งจากระยองไปขอนแก่น) เป็นรถพ่วงที่ตกข้างทางขณะขึ้นเขา ผมยัง "งง ๆ" กับเหตุการณ์ว่า เกิดขึ้นได้อย่างไร ส่วนใหญ่จะเกิดขณะขับรถยนต์ลงเขา
ดังนั้น..ต้องขับชิดซ้ายแซงขวาแน่ ๆ แต่ในความเป็นจริงต้องขับชิดขวาและแซงซ้าย ทำให้ผม "งง" ว่ากำลังขับรถใน "ประเทศลาว" หรือเปล่าเนี๊ยะ
เท่าที่สังเกตุ..ก็อาจจะเป็นจากถนนด้านซ้ายมือไม่ค่อยดีนัก ก็ยังพบว่าเมื่อถนนด้านซ้ายดี..ก็ยังขับเลนขวาเช่นเคย
ลองชมภาพจริงดูกัน ขณะที่บันทึกความเร็วประมาณ 118 กม./ชม. ขับก็ไม่เร็วมาก เพราะ CNG ก็แพง และหาเติมยากซะด้วยสิ ทั้งเวลาก็กระชั้นชิด จะถึงเวลานัดหมายแล้วด้วย
ห่างกันนิด ๆ คุณวิเศษก็เดินทางมาถึง เราจึงได้สนทนากับท่านอาจารย์บ้างเล็กน้อย
..เรามาชมภาพที่ได้สนทนากับท่านอาจารย์กันเลย ..
เราได้เที่ยวชมบรรยากาศ ของ "บ้านนอก..คอกนา" ไปเรื่อย ๆ จนมืด
การต้อนรับก็เป็นไปด้วยดี มีอาหารและวงสนทนาแบบชาวบ้าน ทำให้ "อบอุ่น" อย่างบอกไม่ถูก
ด้วยการต้อนรับที่เป็นแบบ "บ้าน ๆ" ทำให้นึกถึงประเพณีของคนไทยที่กล่าวว่า "แขกมาถึงบ้านถึงเรือนต้องต้อนรับ"
หมู่บ้านก็ไม่ใหญ่มาก โตกว่าหมู่บ้านจัดสรรค์เพียงเล็กน้อย แต่รู้จักกันทั่วถึง น้ำใจไมตรีที่ดีต่อกันทำให้ความสัมพันธ์ก็มีมากยิ่งขึ้นจวบจนกระทั่ง 20:34 น. เราจึงเดินทางเข้ากรุงเำพื่อพักผ่อน รอรุ่งสางต้องเดินทางมาวัดอีกครั้งเพื่อทำบุญอย่างเป็นทางการ
กระผมเองรวมทั้งท่านอาจารย์สมเกียรติและญาติๆ ของท่านอาจารย์นอนที่โรงแรงโฆษะ ส่วนครอบครัวคุณวิเศษนอนโรงแรมใกล้เคียงเพราะต่างคนต่างจองห้องพักไว้ สนนราคานั้นสำหรับเตียงคู่ก็ 1,500 บาท พร้อมกับอาหารเช้า (รูปห้องจริง)
แต่อาจจะดูบางตาเพราะว่าขณะนั้นฝนก็ตกปรอย ๆ ทำให้บริเวณที่นั่งไม่สามารถทำหน้าที่ได้ตามที่ออกแบบไว้
คณะกรรมการและผู้ชมก็สู้ไม่ถอยอยู่ให้กำลังใจกันจนวินาทีสุดท้าย
ผู้คนจึงต้องหลบฝนด้านข้าง วงดนตรีที่เข้าประกวดสำหรับคืนนั้นมีจำนวน 21 วง ด้วยกัน ซึ่งได้คัดกรองจากหลายคืนมาแล้ว
ดังนั้น จึงทำให้อรรถรสสำหรับการประกวดน่าชมยิ่งขึ้น
แทบทุก ๆ วงที่เข้าประกวดมีเอกลักษณ์และการนำเสนอที่น่าสนใจทุก ๆ วงเลย เป็นที่น่ายินดียิ่งที่เยาวชนไทยให้ความสนใจเกี่ยวกับดนตรี รวมทั้งฝีไม้ลายมือขณะเล่นดนตรีก็ "เยี่ยม" มาก
โดยเฉพาะวงดนตรีที่มีนักร้องหญิงที่น่ารัก จะได้รับความสนใจเป็นพิเศษ ทำให้เป็นสีสันของการประกวดดนตรีขึ้นไปอีก ทำให้ผู้ชมและผู้เข้าประกวดต่างสนุกสนานร่วมกันการจัดกิจกรรมแบบนี้เป็นที่น่า "ชื่นชม" และสามารถคัดนักดนตรีรุ่นใหม่เข้าสู่วงการได้อีกทางหนึ่ง ดังนั้นเราอาจจะเป็นการจัดประกวดดนตรีแบบนี้อยู่ทั่วไปของประเทศไทย
สำหรับภาพที่ได้บันทึกมาด้านล่าง เป็นของนักศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่นเอง นำเสนอเสียงเพลงใน "แนวร๊อค" ซึ่งได้กำลังใจจากเพื่อน ๆ กลางสายฝนเป็นอย่างมาก เพราะสถานที่ก็ตั้งอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยขอนแก่นนั่นเอง
ฉะนั้น..ครึ่งหนึ่งจึงต้องไปร่วมงานบุญบั้งไฟด้วย ก็หวั่น ๆ เช่นกันว่าบั้งไฟจะตกใส่กระบาลหรือไม่ เพราะบั้งไฟมันบังคับทิศทางไม่ได้เมื่อขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว
ด้านล่างจะเป็นคล้าย ๆ ห้องสมุด หรือที่เก็บหนังสือพระไตรปิฏกและหนังสือต่าง ๆ ที่มีคุณค่าแก่การเรียนรู้
ด้านบนจะเป็นพระพุทธรูปยืนโดยทั่วไปเป็นพระพุทธรูป "ปางห้ามญาติ" และมีบันไดเดินขึ้นสู่ด้านบนด้านหน้า
ขณะนี้ฐานของสถูปนั้นเสร็จก็เยอะแล้ว เพียงแต่ยังไม่สมบูรณ์เพราะรองบประมาณเพื่อมาต่อยอดอีก
ผู้ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบเรื่องอาหาร,สถานที่,หรื่อเรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการทอดกฐินในครั้งนี้คือ "พี่อ๊อด" ครับ
ซึ่งพี่อ๊อดก็ได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ของหมู่บ้านตั้งแต่ในอดีตให้กับกระผมฟังจนนึกภาพในอดีตออก ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่อ๊อดเองเป็นคนอีสานบ้านเฮานั่นแหละ ดังนั้นการ "เสวนา" จึงเป็นได้อย่างราบรื่น
ช่วงเช้าจนถึงสาย ๆ หลังจากรวมตัวกันได้สักพัก ชาวบ้านและบุคลากรที่ไปร่วมงานก็รับประทานอาหารว่าง กันไปเรื่อย ๆ พร้อมทั้งจัดตั้งกองผ้าป่าเพื่อที่จะ "แห่รอบโบสถ์" ก่อนถวายวัด
เมื่อพระท่านฉันเพลเสร็จแล้วก็เป็นหน้าที่ของ "ฆาระวาส" หรือบุคคลที่ไปร่วมทอดกฐินในงานต้องรับประทานอาหารเที่ยงหลังจากได้รับพรจากพระเรียบร้อยแล้ว
โอกาสที่จะได้เห็นการนั่งทานข้าวแบบชาวบ้าน ๆ อย่างนี้ในเมืองมีน้อยมากนัก โดยเฉพาะ "ครอบครัวของ..พี่เอ๋..นั้น" นั่งทานข้าวแบบได้อรรถรสเป็นอย่างมาก คงจะเอร็ดอร่อยกับรสชาดของอาหารพื้นบ้านเป็นแน่แท้
ส้มตำของคนอีสานที่ตำเองนั้นเครื่องปรุงไม่มากเหมือนที่เรากินตามข้างถนนหรือร้านนอกเหนือจากภาคอีสานหรือภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งพิจารณาที่สีแล้วน่าจะ "จีดชืด" แต่เมื่อได้ลิ้มรสแล้ว "สุดยอด" มากครับ
...เวลาที่มี "งานบุญ" อย่างนี้ชาวอีสานบ้านเฮาจะร่วมแรงร่วมใจกันทำงานหรือทำบุญแบบเต็มใจ ไม่มีค่าแรง ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยงานก็เสร็จลุล่วงได้ด้วยดี เพราะถือว่า "ได้บุญ" กันทุก ๆ คน
เพราะว่าทำบุญให้กับวัดของหมู่บ้านตัวเอง บุญกุศลนั้นก็ยิ่งทำให้อิ่มเอิบในจิตใจขอคนที่มาทำบุญเอง
งานบุญไม่ว่าจะเป็น "ทอดผ้าป่าสามัคคี" และหรือ "ทอดกฐิน" นั้น สำหรับชาวอีสานแล้วเป็นงานที่ถือว่า "งานใหญ่และได้บุญมาก ๆ"
ความสนุกสนานที่ได้รวมตัวแบบเยอะ ๆ เช่นนั้นมีไม่บ่อยนัก ได้พูดคุยเรื่องต่าง ๆ ในหมู่บ้าน เรื่องงานอื่น ๆ ที่ใกล้จะทำต่อไป
หรือเรื่องบุญต่าง ๆ ,เรื่องนาใครได้ข้าวมากและน้อยอย่างไรก็จะได้พูดคุยกันในงานเช่นนี้ไปด้วยในคราเดียว ยิ่งไปกว่าคือ คนที่จะเป็นเจ้าภาพสำหรับการหาเงินมาถวายวัดหายากยิ่งนัก และ ประเภทไม่ต้องหักค่าต่าง ๆ สำหรับการเดินทางด้วยแล้ว ยิ่งหายากเข้าไปอีก
เพราะส่วนใหญ่ก็จะมีค่ารถ,ค่าเดินทาง,ค่ากินระหว่างทาง ..แต่..สำหรับงานนี้ ไม่หักค่าใช้จ่ายใดๆ ในส่วนนี้เลย (ออกเองว่างั้นเถอะ) เพราะตั้งใจไปถวายเงินสำหรับกอบผ้าป่าแบบเต็ม ๆ
เมื่อรับประทานอาหารเสร็จและเตรียมกองผ้าป่าเสร็จแล้ว จากนั้นถึงเวลาที่ต้อง "แห่ผ้าป่าสามัคคี" รอบโบสถ์กันแล้ว
เราจึงเวียนรอบโบสถ์ก้นสามรอบ เพื่อปฏิบัติให้เหมือนกับประเพณีที่ได้ดำเนินต่อ ๆ ก้ันมาจาก ปู่,ย่า,ตา,ยาย ที่ได้ฝากไว้เป็นวัฒนธรรมให้เราสืบสานปฏิบัติกันมา
เราจึงเวียนรอบโบสถ์ก้นสามรอบ เพื่อปฏิบัติให้เหมือนกับประเพณีที่ได้ดำเนินต่อ ๆ ก้ันมาจาก ปู่,ย่า,ตา,ยาย ที่ได้ฝากไว้เป็นวัฒนธรรมให้เราสืบสานปฏิบัติกันมา
ขณะที่แห่ผ้าป่าสามัคคีนั้น ก็ต้องเปิด "เพลงบรรเลง" ประเภท "พิณ" ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะครบ 3 รอบ ทำให้บรรยากาศการแห่ผ้าป่าสนุกสนานเป็นยิ่งนัก เพราะชาวบ้านได้ "ฟ้อนรำ" ไปเรื่อย ๆ
จึงถือได้ว่า งานแบบนี้ทั้ง "สนุกสนาน" และ "ได้บุญ" ไปด้วยในคราเดียวกัน และช่วงที่กำลังแห่ผ้าป่าอยู่นั้น กรุณา "อย่า" ทำให้เสียงเพียงต้องหยุดชะงักกลางครันนะ "เดี๋ยวโกรธ" เป็นแน่แท้
ภาพจากที่ได้บันทึกไว้นั้น ช่างเป็นภาพที่ตกแต่งได้สวยงามเป็นยิ่งนัก เราได้กองผ้าป่าตั้งหลายต้น ซึ่งก็ได้มาจากหลายสายด้วยกัน
สำหรับกองผ้าป่าที่ได้มากที่สุดนั้นเป็นของท่านอาจารย์สมเกียรติ
ฉะนั้น จึงต้องออกแรงกันอีกหน่อย เติมคนละนิดคนละหน่อย รวม ๆ นับแล้วก็ยังได้ 292,000 บาท ขาดอีก 8,000 บาท
เท่าที่สังเกตุ (ถ้าผมจำไม่ผิดนะครับ) ผมเห็นพี่อารักษ์ "ควัก" ส่วนที่เหลือ 8,000 บาท จึงรวมได้ 300,000 บาท พอดิบพอดีหลังจากนั้นท่านอาจารย์สมเกียรติ จงประสิทธิ์พร จึงประเคนผ้าไตรให้กับพระสงฆ์ สำหรับท่านอื่น ๆ ก็ช่วยกันรวบรวมเงินจากของแต่ละฝ่ายให้เรียบร้อย
ก็ยัง "อัธยาศัย" ดีเช่นเคยล่ะครับสำหรับท่านนี้
ผมแค่จะถ่ายภาพคุณซัน...เท่านั้นเอง...ขอรับ ส่วนแหวนก็อยู่ของมันอย่างนั้นแหละ ...เฮ้อ จึงได้ภาพมาให้เห็นเท่านี้แหละ
หลังจากนั้น "หลวงพ่อ" ท่านได้ "ประพรมน้ำมนต์" ให้กับเหล่าประสกนิกรที่เดินทางมาทำบุญกับวัดในครั้งนี้ เพื่อความเป็นสิริมงคลกับทุก ๆ คน สำหรับที่ต้องเดินทางมาไกลก็ขอให้เดินทางด้วยความปลอดภัย สำหรับคนที่อยู่ใกล้ก็ให้ "แคล้วคลาด" จากสิ่งที่เป็นภัยทั้งปวง
อย่างเช่น พระองค์เล็ก 1 องค์ สายสิณผูกมัดข้อมือ ผ้าขาวม้า และ หมอน เพื่อเป็นสิ่งตอบแทนกับผู้ที่มาทำบุญ
ในภาพด้านซ้ายมือนี้ก็คือ "คุณใหม่" แห่ง X-mie 12 คร้บที่ได้รับมอบสิ่งของจากหลวงพ่อเพื่อเป็นสินน้ำใจจากคนที่เดินทางมาไกล
และีอีกภาพทางด้านขวามือคือ "พี่อารักษ์" แห่ง X-mie 12 เช่นกันครับ ซึ่งกำลังให้ผู้หลักผู้ใหญ่ "ผูกผ้าขาวม้า" คาดเอวให้โดยเฉพาะเลย
นับว่า "อิ่มเอิบ" ทั้งกายและใจกันทุก ๆ คน
เท่าที่ได้พูดคุยกันนั้นพี่ท่านก็อยากมีกิจกรรมทำบุญกับท่านอาจารย์อย่างนี้อีก งานหน้าเป็นงานที่ "สนใจ" เป็นอย่างยิ่งเพราะได้เดินทาง "ไปต่างประเทศ" ด้้วย
ท่านอาจารย์วางแผนไว้ว่า จะไปทำบุญที่ประเทศลาว พี่ท่านก็ "จอง" ไว้แล้ว
ก่อนเดินทางกลับระยอง เรามาฟังกันว่า "ประทับใจ" อย่างไรบ้าง
สำหรับท่านอาจารย์ก็ร่ำลากับลูกศิษย์ลูกหา ท่านอาจารย์ก็ขึ้นรถตู้กลับ กทม. พร้อมกับญาติ ๆ ที่เดินทางมาด้วยกัน
กระผมสอบถามกับท่านอาจารย์ว่า "ไม่อยากสลักชื่อไว้ที่สถูปเพื่อเป็นเกีียรติประวัติหรือ" ท่านอาจารย์ตอบว่า "ไม่หรอก" เพราะเราไม่ได้ทำคนเีดียว แต่เรา "ภูมิใจ" ในสิ่งที่เราได้ทำแล้วไง
สำหรับ..นาย..กระดิ่งทอง..เองก็ "ยินดี" ถึงแม้จะขับรถคนเดียว แต่ก็ "ภูมิใจ" กับการทำบุญครั้งนี้ ระยะทางประมาณ 700 กิโลเมตร ระบบนำทางบอกประมาณ 8 ชั่วโมง. โอ๊ว..ว พระเจ้า ก็จริงตามนั้น ...แม่นจริง ๆ
ท้ายสุด ก็ขอให้ทุก ๆ ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ
ฟังดูซักนิดซิ....พูดอารายไปบ้าง
ขอได้รับความปรารถนาดีจาก.....กระดิ่งทอง
