CSR ย่อมาจาก Corporate Social Responsibility ความหมายก็คือ ความรับผิดชอบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อมที่เราอยู่นั่นเอง เพื่อที่จะได้ไม่เสื่อมโทรมลงไปอีก หรือจะได้ดีขึ้นไม่ใช่แต่จะเข้ามาอยู่อาศัยหรือเอาเปรียบประการเดียว ตอบแทนให้กับสิ่งรอบด้านบ้าง
ดังนั้น..จึงได้เล็งเห็นว่าควรที่จะ "ผูกมิตร" หรือ "เชื่อมสัมพันธ์" กับชาวบ้านบริเวณที่ใกล้ชิดกับถิ่นที่เราได้เข้ามาซื้อที่ดินไว้ดีกว่า
เป็นความคิดที่ "สร้างสรรค์" มาก กลุ่มของเราจึงเห็นดีเห็นงามด้วย ความคิดนั้นเริ่มเมื่อซัก 2 ปี แล้วแหละ แต่..พึ่งจะเป็นรูปเป็นร่างก็เดือนพฤศจิกายน ปี 2555 นี่แหละท่าน
สินค้าก็เป็นประเภทของดีมียี่ห้อ..เพียงแต่ "มีตำหนิ" แต่คนซื้อไม่รู้หรอกเพราะเข้าใจยาก ซึ่งต้องคัดกันให้ตรงแบบ "QC" ได้สินค้ามาเป็น "ลูกฟุตบอล" "ลูกบอลเล่ย์บอล" "ลูกบาสเก็ตบอล" แต่ละประเภทก็มีอีกหลายลูกด้วยกัน
เนื่องจากไปแบบไม่เป็นทางการนั่นเอง สืบเนื่องจากว่า..โทรศัพท์ของโรงเรียนนั้นสายขาด จึงไม่สามารถโทรติดต่อกันได้
เพราะ..คุณสุชาติ ได้พยายามโทรติดต่อโรงเรียนอยู่เรื่อย ๆ แต่ไม่สามารถโทรติดต่อได้
เหตุที่กลุ่มเราเลือกโรงเรียนแห่งนี้นั้น..เพราะอยู่ใกล้กับที่เราไง สะดวก และก็ยังเห็นเด็ก ๆ แบบไร้เดียงสาด้วย
เมื่อเห็นนักเรียนแล้ว คล้ายกับเราอยู่บ้านนอกสมัยเด็ก ๆ เลย จึงชอบใจ
โรงเรียนบ้านทุ่งมุ่วงตั้งอยู่ที่ห่างจากสวนของกลุ่มเราประมาณ 1.5 กม. ก็ถือได้ว่าไม่ไกลนัก แม้แต่ป้ายชื่อโรงเรียนก็ยังเป็น "สีม่วง" เลย แหล่มซะจริง
จึงมอบหมายให้กับคุณสุชาติเป็นผู้ขีดเขียนลงสมุดไว้ ส่วนคุณเสมอก็พูดคุยกับครูไปเรื่อย ๆ ถามถึงว่า มีนักเรียนกี่คน, ครูมีกี่คน ,การเรียนการสอนเป็นอย่างไรบ้าง
วันที่มอบสิ่งของกันนั้น คุณครูก็ได้เกณฑ์นักเรียนมาต้อนรับกลุ่มของเรา (เพราะมีไม่กี่คน) ที่เห็นในภาพนั้นก็เกือบหมดโรงเรียนแล้วแหละ
คล้าย ๆ กับสมัยที่เราเป็นเด็ก เมื่อมีผู้ใหญ่มาบริจาคหรือมอบสิ่งของให้กับโรงเรียนเพื่อที่จะให้นักเรียนใช้ต่อไป นักเรียนก็จะ "ภูมิใจ" และ "ดีใจ" เป็นอย่างยิ่ง
สมัยผมอยู่ชั้นประถูมปีที่ 4,5,6 กระผมยังจำได้ว่า ช่วงกลางวันกระผมไปเบิกลูกฟุตบอลจากคุณครู ก็ได้ลูกฟุตบอลที่รั่วแล้ว (ลูกที่ชำรุดแล้วนั่นแหละ,ต้องทิ้งได้แล้ว แต่ คุณครูยังเก็บไว้ให้นักเรียนใช้งานไปเรื่อย ๆ เพราะมีลูกที่ดีไม่กี่ลูก และนักเรียนก็เล่นฟุตบอลเยอะด้วย)
ไม่มีพิธีรีตรองอะไรมากมายครับ เมื่อนักเรียนพร้อม เราก็ยกสิ่งของนำไปวางที่โต๊ะเลย และเราก็กล่าวมอบสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับคุณครูและนักเรียนสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
แต่...ถ้ามีเรื่องทำบุญเข้ามาเกี่ยวข้อง พี่แกชอบที่จะไปร่วมกิจกรรมกับพวกเราเสมอ ๆ
อย่างเช่นวันนี้ แต่งตัวแบบสบาย ๆ ไม่มีอะไรมาก หุ่นผอมบาง ดูแล้วไม่น่าจะต้านแรงลมได้มากมายครับ แต่ขอบอก...ใจหนักแน่นมาก เป็นไงเป็นกัน ถึงไหนถึงกัน...สำหรับคนนี้
คนเรานั้น..อย่า..ดูที่ตัว ขอให้ดูกันที่ "จิตใจ" สิ่งที่ตาเห็นไม่ใช่อย่างที่คิด
เมื่อ..มอบสิ่งของให้เรียบร้อยแล้ว เราถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึกของทั้งสองฝ่ายอีกครั้ง เพื่อที่จะจำได้ว่า เมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2555 ได้มีกลุ่ม ๆ หนึ่งเข้าให้การสนับสนุนสิ่งของบางอย่าง
กลุ่มนั้นชื่อว่า "กลิ่นกระวาน..บ้านสวน" เข้ามาบริจาคสิ่งของให้กับน้อง ๆ โรงเรียนบ้านทุ่งม่วงแห่งนี้ โดยเป็นความเต็มใจของกลุ่มที่เข้าไปบริจาคสิ่งของครับโอกาสต่อไปถ้า "เหมาะสม" กลุ่ม ..กลิ่นกระวาน บ้านสวน ก็จะแวะเวียนมามอบสิ่งของให้กับน้อง ๆ ณ.โรงเรียนแห่งนี้อีก เพราะว่าอยู่ใกล้เรามากที่สุด
..เรามาฟังน้อง ๆ กล่าวขอบคุณกลุ่มเรา ฟังสิว่าน้อง ๆ เขาพูดอะไรบ้างครับ..
ในอดีตนั้น เราก็เคยเข้าไปมอบสิ่งของให้กับน้อง ๆ ณ.โรงเรียนบ้านทุ่งม่วง 1 ครั้งแล้วนะ
มันเป็น "ความทรงจำ" ที่ดีมาก ผู้ให้ก็ "ปราบปลื้ม" ผู้รับก็ "ซาบซิ้ง" สิ่งแบบนี้อธิบายกันไม่ได้ ..แต่..ก้นบึ้ง มัน "สุดขั้ว" ...ขอรับ
น้อง ๆ บางคนก็ "เขินอาย" ที่จะถ่ายภาพ แต่เราก็อยากได้ภาพที่เป็นธรรมชาติไว้ เมื่อน้อง ๆ เติบใหญ่เข้ามาค้นพบภาพตัวเองเมื่อวัยเด็ก คงจะดีใจไม่น้อยนะ
จำได้ว่า ตัวเองไม่เคยมีกางเกงในใส่จะถึง ป.5 พอขึ้น ป.6 น้าของกระผมจึงซื้อกางเกงในมาให้ใส่ ซึ่งที่ไม่มีใส่เพราะไม่รู้ว่าต้องใส่กางเกงในด้วย....แหม..ช่างโรแมนติกจัง
เยื่ยวเพลิน ๆ แล้วรูดซิป แต่ "ปลายอวัยวะเพศ" ยังไม่ได้พ้นซิปกางเกง แต่รูดซิปเลย แล้วซิป "หนีบปลายอวัยวะเพศ" ....น้ำตาเล็ด..ครับพี่น้อง
ยังต้องถอยซิปคืนด้วยนี่สิ...โอ๊ย....ย ซิปสมัยนั้นเป็นทองเหลืองเน๊าะ เกินจะบรรยายครับ...
เืนื่องจากคุณครูบอกว่า เครื่องกีฬาที่มีอยู่ก็ชำรุดไปเยอะแล้ว งบประมาณที่ให้มาก็มีน้อยเพราะนักเรียนน้อย
จากที่เคยไปบริจาคมาหลายที่ คุณครูก็จะบอกเป็นเสียงเดียวกันคือ "งบประมาณได้มาน้อย"
ซึ่งรัฐบาลก็ตั้งกฏเกณฑ์ไว้เยี่ยงนี้อยู่แล้ว "นักเรียนน้อย..ก็ให้ทุนไปน้อย" ขึ้นอยู่กับว่า ครูเองต้องบริหารเงินก้อนนั้นให้ดีละกัน ต้องรู้จักใช้ว่าอะไรสมควรอะไรไม่สมควร และต้อง "ไม่เบียดบังงบประมาณ" นั้นด้วย
ถึงแม้นาย "กระดิ่งทอง" เพิ่งจะออกกะดึกก็ไปช่วยเพื่ออยากเห็นกับตาตนเอง และตอนเย็นต้องกลับมาทำงานกะดึกอีก กระผมก็ "ภูมิใจมาก" และพอใจเป็นอย่างยิ่ง
โดยปกติจะใช้เวลาไม่เกิน 2 ชั่วโมง ที่นานเนื่องจากว่า "รถยนต์เยอะมาก" รวมทั้งรถที่บรรทุกผลไม้ก็เยอะ อีกแรงหนึ่งก็ได้การหนุนรถคันแรกจากรัฐบาลด้วย
...ด้านล่างนี้ชมภาพที่เกิดขึ้นสำหรับวันนั้น...
(ขอให้โชคดีทุก ๆ ท่าน..นะจ๊ะ)
